آخ که چقدر این دل من پره

فقط خدا میدونه چقدر حرف تو این دل واموندم

نگهداشتم

پر از خشم و نفرتم

از همه

از همه آشغالهایی که دوروبر من ریخته

از این خانواده اوجگولم

که زندگیم تو دستاشون تباه شد

که زندگیمو نابود کردن

کل عمرم به هدر رفت

همه ی زندگیمو تو این خونه لعنتی حبس بودم

با این موجودات نفرت انگیز و مزاحم

به نام خانواده

خانواده ی همیشه مزاحم،

خانواده ی پرحرف و شلوغ،

خانواده ی دیوانه،

از زندگی جز آب و علف هیچی نمی فهمن

کل کارشون فقط گیر دادن به منه

نزاشتن یه هنری یاد بگیرم

یه ورزشی یاد بگیرم

نزاشتن هیچی از معنی زندگی بفهمم

فقط حبسم کردن و سرم غر زدن

نه بهم پولی دادن و نه هیچی

فقط دعوام میکردن سر مسایل الکی و بی معنی

فقط داد میزدن

صدای تلویزیون و تلفن و حرف زدنهاشون

همیشه ی خدا باید رو اعصاب من باشه

حتی اختیار اتاق خودمو هم ندارم

به دستورهاشونم همیشه باید گوش بدم

وادارم میکنن بخورم، بخورم، همش بخورم

احساس چاق و زشت بودن شدیدی دارم،

این حس لعنتی داره منو میکشه

بجز این

تو عمرم یه دوست درست و حسابی هم نداشتم

آره پرم

از اون همکلاسیهای حیوون هرزه ی عوضیم

هم پرم

هروقت میدیدمشون

میخواستم تو روشون بالا بیارم ولی

به اشتباه می خندیدم

هیچوقت نزاشتم بفهمن چقدر ازشون متنفرم

هرزه های کثیف

هرزه که میگم یعنی واقعا هرزه بودن

وگرنه متاسفانه من آدم خیلی مودبیم

یه مشت هرزه ی آب زیر کاه که

اثری از انسانیت درشون نبود

همش به من نیش میزدن و من می خندیدم!

پشت سرم زر زر می کردن و من می خندیدم!

همش میخندیدم!

میخندیدم تو روی

کسایی که باید تو روشون تف میکردم

من ابله

من خاک بر سر

اجازه دادم بهم هرجور توهینی بکنن

اصلا به درک

من که دیگه آب از سرم گذشته

بزار هر زری که میخوان دربارم بزنن

به هرحال اینا مریضن و

باید از یه طریقی تخلیه کنن خودشونو

اینا که هیچ شرف و هویتی ندارن

که بخوام خودمو درگیرشون کنم

که از حرفاشون دلخور بشم

بابا من تو درد خودم موندم

کاش بزارید به درد خودم بمیرم

                          خسته شدم خستهههههههههههههههههههههههه