آقا پسر...

تو که نمیتونی بدون اون دووم بیاری...

تو که طاقت نداری خداحافظ از زبونش بشنوی...

تو که حتی دوست نداری بدون اون به خودت و آیندت فکر کنی...

تو که اگه اشکاش در بیاد به خودت انقد فحش میدی و خودتو سرزنش میکنی...

تو که آخرش میگی لعنت به من که ناراحتش کردم... تو که حاضری هرکاری براش بکنی... تو که میخواستی دل گرمیش باشی، تکیه گاهش باشی،

قهرمانش باشی... تو که همه عشقت شنیدن یک دوست دارم ازش بود و هست... تو که میدونی آخرش میری عذرخواهی و عمرا اگه حاضر باشی

ازش بگذری، عمرا اگه بزاری راحت بره...

تو که آخرش میخوای همه دنیاتو بدی ولی ببخشتت...

تو، آره خود تو... از اول اذیتش نکن...

از اول ناراحتش نکن... از اول کاری نکن که فکر کنه همه رویا و تصوراتش ازت اشتباه بوده... از اول کاری نکن که فکر کنه توام یکی مثل بقیه ای... کاری

نکن که اون خداحافظ رو بشنوی... کاری نکن دل یه دخترو بشکنی که بد چیزیو شکوندی... نقش بازی نکن، خودت باش، همون عاشقی که بدون

عشقت نمیتونی، همونی که همه دنیات اونه، همه زندگیت اونه...

خودت باش، دوسش داشته باش...